...Κι άξαφνα , πήρε απόφαση, χύθηκε κι αυτή στο χορό.
Ο άντρας τρόμαξε, αναμέρισε, στέκουνταν τώρα κι αυτός ακίνητος, συνεπαρμένος , και την κοίταζε.
Χόρευε, χόρευε η γυναίκα μπροστά από τον περίτρομο άντρα, άνοιγε τα χέρια , αναμέριζε τα πέπλα, πότε έσβηνε, πότε έλαμπε γαλαζοπράσινο το κορμί της , ζύγωνε τον άντρα, άνοιγε τα χέρια , έκανε πως έπεφτε στην αγκαλιά του, μα ξέφευγε και χόρευε πιο πέρα..........
Τα ζώα , τα πουλιά , οι άνθρωποι, σε κάθε στροβίλισμα του χορού πετούν τις εφήμερες μάσκες τους, και ξεσκεπάζεται, πίσω απ' όλες τις μάσκες, το ίδιο πάντα, το αιώνιο πρόσωπο του έρωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου