Αγαθή Γιολτζίδου, «Μου λείπεις»

Δεν χωράνε δέκα -απλά- γράμματα στους ουρανούς σου;

Μου λείπεις, το ξέρεις;

Μου λείπεις τραγικά ώρες - ώρες.

Μου λείπει οτιδήποτε σε συνθέτει.

Δεν θυμάμαι αν στο είπα.

Στο ξαναλέω για να σιγουρευτώ ότι το άκουσες.

«Μου λείπεις».

Το ξαναλέω για να φύγει από μέσα μου.

Ευχόμενη ότι θα συναντήσει ανοιχτούς τους ουρανούς.

Τι στο καλό;

Δεν χωράνε δέκα -απλά- γράμματα στους ουρανούς σου;

Εγώ;

Εγώ σου λείπω άραγε;

Όχι, μην απαντήσεις.

Δεν έχει νόημα.

Κακώς ρώτησα.

Φοβάμαι τόσο την απάντησή σου.

Τον τονισμό της απάντησής σου, το ύφος της, τον μορφασμό που θα σχηματιστεί αυθόρμητα στο πρόσωπό σου...

Τα φοβάμαι όλα.

Μιλάω μόνη όποτε μου λείπεις και δεν είσαι εδώ.

Για να συμπληρώνω τις απουσίες σου, γεμίζοντάς τες με μικρά ίχνη παρουσίας...

Ξανά;;;;

Μιλώ μόνη, όποτε μου λείπεις και δεν είσαι εδώ.