''Παρακλαυσίθυρον'' Ένα ερωτικό ποίημα - θρηνητικό πεζοτράγουδο - μιας άγνωστης ποιήτριας από την αρχαία Ελλάδα.

Με κοινή μας επιλογή και σύμμαχο την αγαπημένη, Αφροδίτη, γίναμε ταίρι.

Πονώ σα θυμάμαι που με φιλούσες επίμονα, σκορπίζοντας στο κορμί μου τόσο γλυκιά σύγχυση, ενώ είχες σκοπό να με παρατήσεις και να διαλύσεις την αγάπη μας.

Δεν αντιμάχομαι πια τον έρωτα που νιώθω.

Αγαπημένα άστρα και νύχτα δέσποινα, γλυκιοί συνεργοί, άσφαλτα στείλτε με σ’ αυτόν, που κι η ίδια η Αφροδίτη έρμαιο μ’ οδηγεί, εκεί, που ο μεγάλος Έρωτας περιμένει να με τυλίξει στα δεσμά του.

Συνοδοιπόρος μου η μεγάλη φλόγα που καίει τα σωθικά μου.

Ο λογοπλάνος μαυλιστής του νου μου, αυτός που από πάντα του μεγαλοπιανόταν, αγνόησε την αγάπη μου δίχως να φέρει βαριά την αδικία που μου ‘κανε.

Αυτό είν’ άδικο για με και με πεθαίνει.

Οργίζομαι!

Τρελαίνομαι!

Καίγομαι, μοναχή μου!

Αφέντη του νου, της καρδιάς και του κορμιού μου, χρωμάτισε πάλι την άδεια μοναξιά μου!

Δέξου με, που σου ζητώ διακαώς και με χαρά, να ‘μαι δούλα σου και μη με παραμερίζεις άκαρδα!

Μεγάλη οδύνη έχει ο μανιασμένος, χωρίς ανταπόκριση, έρωτας κι οδηγεί στην τρέλα.

Γιατί πρέπει να υπομένει, να καρτερά και να ψήνεται στις πύρινες γλώσσες της ζήλειας.

Μάθε πως σου ‘χω απέραντη και ακατανίκητη οργή!

Τρελαίνομαι σα πλαγιάζω ολομόναχη στο κρεβάτι μας, ενώ εσύ αλλού δίνεις και παίρνεις χαρά!

Όμως δεν είναι σωστό να μαλώσουμε, γιατί θα πρέπει να χωριστούμε.

Έχουμε φίλους να κρίνουν και να μας συμβουλέψουν για δίκιο κι άδικο.

 Έλα μαζί να τους μιλήσουμε, χαρά μου, τίμια, άξια, σωστά και λογικά, αν και ο Έρωτας δεν έχει λογική!

Δες άρχοντά μου, πως μ’ έχεις καταντήσει, αν και καλά και πιστά θα σ’ υπηρετούσα!

Τώρα πια δεν μπορώ μήτε λιγάκι έστω να σε πλησιάσω, να σ’ αγγίξω!

Πως με παρατάς έτσι κύριέ μου, συ που πρώτος και τόσον επιδέξια με γεύτηκε;

Που πρώτος διάβηκες τις πύλες του νου και του κορμιού μου;

Ζηλεύω και τους δούλους ακόμα που σε πλησιάζουν, ό, τι κι αν σκέφτεσαι μ’ αυτό!

Ανόητα παραξενεύεσαι που λέω πως θαυμάζω κείνες που γίνονται χαλάκι στα πόδια των αγαπημένων τους!

Αρρώστησα!

Τρελάθηκα!

Κι εσύ αφέντη κι άρχοντά μου, με πετάς στην άκρη!

Παρ’ όλο που σε σένα πρώτο, για τη ψυχή μου μίλησα…