Παναγιώτης αλλού, ...ΑΝΕΥΘΥΝΑ ΚΙ ΕΥΚΟΛΑ, Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ!!

Αντί να λένε ανεύθυνα κι εύκολα το «σ’ αγαπώ πολύ» θα μπορούσανε να πούνε αντί γι’ αυτό : « με έλκει συναισθηματικά η εξωτερική σου μορφή» ή σε ποθώ, ή αντανακλώ τα εγωιστικά μου όνειρα και τις προσδοκίες μου για τον απόλυτο παράδεισο, στην ύπαρξή σου. Ή , η ανωριμότητά μου, μου υπαγορεύει πως σε σένα θα βρώ τα φάρμακα για να κάνω καλά τα πελώρια παιδικά μου τραύματα, να θεραπεύσω τα ψυχολογικά μου προβλήματα, τον πληγωμένο μου εγωισμό, την κακή εικόνα που έχω για τον εαυτό μου, τις ανασφάλειές και τα κόμπλεξ μου, να εκδικηθώ, υποσυνείδητα τους γονείς μου, να καλύψω το υπαρξιακό μου κενό…
Αντί για το «σ’ αγαπώ πολύ» θα μπορούσανε να πούνε : πρόκειται να λεηλατήσω ό,τι έχεις αφύλαχτο, να στο κλέψω και να φύγω…
Ή θα μπορούσανε να πούνε : νοιώθω τόσο άσκημα με τον εαυτό μου, βοήθα με…
Ή ίσως : έχω ανάγκες! Κάλυψέ τες μου …ή είμαι τώρα, ερωτευμένος-η.
Αλλά το «σ΄ αγαπώ », είναι μεγάλη λέξη για να χωρέσει σε ελλείψεις κι ελαττώματα…
Είναι αξιοπρεπές, ώριμο, θυσιαστικό , ατρόμητο, πλήρες, συνεχές, αιώνιο, υπερκόσμιο, αταλάντευτο, επαρκές , μοναδικό, σίγουρο… Γι’ αυτό και δεν λέγεται με τη φωνή ούτε προφέρεται σαν λέξη, αλλά ΔΕΙΧΝΕΤΑΙ με αίμα και ιδρώτα κάθε λεπτό μιας ζωής…
Το αν είχε οντότητα το «σ’ αγαπώ» μας ,το καταλαβαίνουμε όταν κλείνει η αυλαία και φεύγουμε για τον ουρανό , σαν χειροκρότημα, σαν εαρινή βροχούλα, δροσιά στον καύσωνα του κόπου μιας ζωής …
Εμείς δεν λέμε « σ’ αγαπώ», αφήνουμε στον άλλον να κρίνει και να πει στην τελευταία μας ( του) ανάσα : ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΣ !! Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!
Αν δεν το πει, αποτύχαμε…ας το πει όμως έστω και τότε, γιατί το: " με αγάπησες" δεν το περιορίζει ο θάνατος, μια και είναι Ζωή από μόνο του...