Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική (απόσπασμα)

 Άθλιοι είµαστε οι άνθρωποι, άκαρδοι, µικροί, τιποτένιοι. Μα µέσα µας, µια ουσία ανώτερή µας µας σπρώχνει ανήλεα προς τ΄ απάνω.

Μέσα από την ανθρώπινη τούτη λάσπη, θεία τραγούδια ανάβρυσαν, Ιδέες µεγάλες, έρωτες σφοδροι, µια έφοδο ακοίµητη, µυστηριώδικη, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σκοπό, πέρα από κάθε σκοπό.

Τέτοιος βώλος λάσπη είναι η ανθρωπότητα, τέτοιος βώλος λάσπη είναι ο καθένας µας. Ποιο είναι το χρέος µας; Να µαχόµαστε ν΄ ανθίσει ένα µικρό λουλούδι απάνω στο λίπασµα τούτο της σάρκας και του νου µας.