Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική (απόσπασμα)

 Άθλιοι είµαστε οι άνθρωποι, άκαρδοι, µικροί, τιποτένιοι. Μα µέσα µας, µια ουσία ανώτερή µας µας σπρώχνει ανήλεα προς τ΄ απάνω.

Μέσα από την ανθρώπινη τούτη λάσπη, θεία τραγούδια ανάβρυσαν, Ιδέες µεγάλες, έρωτες σφοδροι, µια έφοδο ακοίµητη, µυστηριώδικη, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σκοπό, πέρα από κάθε σκοπό.

Τέτοιος βώλος λάσπη είναι η ανθρωπότητα, τέτοιος βώλος λάσπη είναι ο καθένας µας. Ποιο είναι το χρέος µας; Να µαχόµαστε ν΄ ανθίσει ένα µικρό λουλούδι απάνω στο λίπασµα τούτο της σάρκας και του νου µας. 

Φερνάντο Πεσσόα, Από το ποιητικό έργο Η μάσκα πίσω από τις μάσκες, 16/7/1934

Έχω μέσα μου κάτι σαν καταχνιά

Που με πνίγει, αλλά δεν είναι τίποτα.

Νοσταλγία του τίποτα

Ακαθόριστη επιθυμία.

Τυλιγμένος σαν σε ομίχλη

Είμαι απ'  το ίδιο υλικό και βλέπω

Το μακρινό, λαμρό αστέρι

Από την καύτρα του τσιγάρου πάνω.

Κάπνισα τη ζωή μου. Αβέβαιο

Ό,τι είδα ή διάβασα. Όλος

Ο κόσμος ένα μεγάλο ανοιχτό βιβλίο είναι

Που με χλευάζει σε μιαν άγνωστη γλώσσα. 

Μίλαν Κούντερα, Κωμικοί Έρωτες (Απόσπασμα)

«Διασχίζουμε το παρόν με τα μάτια δεμένα. Το πολύ πολύ να διαισθανθούμε και να μαντέψουμε αυτό που ζούμε τη συγκεκριμένη στιγμή. 

Αργότερα μόνο, όταν πια λύσουμε τα μάτια μας κι εξετάσουμε το παρελθόν, αντιλαμβανόμαστε αυτό που ζήσαμε και κατανοούμε τη σημασία του.»

Σταύρος Σταύρου, Γράμματα στην αγαπημένη

Δώσε μου το λευκό του κορμιού σου

κι εγώ θα το κάνω κόκκινο του πάθους
δώσε μου το πρόσωπο της γαλήνης σου
κι εγώ θα το κάνω σπασμούς ηδονής,
μορφασμούς και χαράδρες,
χαραγμένους δρόμους τόσο ατέλειωτους
που δε θα μπορώ να επιστρέψω.
Έλα,
θέλω να χάσω ένα κομμάτι μου μέσα σου
και να στείλω όλα τα άλλα να το βρουν,
έλα αγαπημένη,
θέλω στο τέλος
να μείνω μόνο
εσύ...