Σοβαροί στη γωνιά τους,
οι παίχτες
καθοδηγούν τα αδιάφορα πιόνια. Η σκακιέρα
τα κρατάει ως το πρωί στα απροσπέλαστά της όρια,
μέσα εκεί που αντιμάχονται δυο χρώματα.
Στο κέντρο, τα πιόνια αναδίνουν μια προσήλωση
μαγευτική: πύργος
ομηρικός, ευκίνητο άλογο
πάνοπλη βασίλισσα, ακρινός βασιλιάς,
πλάγιος πάντα αξιωματικός, επιθετικοί στρατιώτες.
Όταν θ’ αποσυρθούν οι παίχτες,
όταν πια θα τους έχει εξαντλήσει ο χρόνος,
η τελετή δε θα ‘χει διακοπεί.
Απ’ την Ανατολή πρωτάναψε τούτος ο πόλεμος
που σήμερα απλώνεται σ’ ολόκληρη τη γη.
Κι όπως το άλλο, έτσι και το παιχνίδι αυτό, τέλος δεν
έχει.
Ασθενικός βασιλιάς, λοξός αξιωματικός,
φρενιασμένη
βασίλισσα, πύργος ευθύς, πολυμήχανος στρατιώτης
απάνω στην ασπρόμαυρη πορεία
ψάχνει ο ένας τον άλλο και συγκρούονται σ’ επίμονη
μάχη.
Δεν ξέρουν πως το σίγουρο χέρι
του παίχτη τούς ρυθμίζει τη μοίρα,
δεν ξέρουν πως μια τρομακτική νομοτέλεια
ελέγχει τις αποφάσεις και τη διαδρομή τους.
Αλλά κι ο ίδιος ο παίχτης είναι αιχμάλωτος
(η έκφραση είναι του Ομάρ) μιας άλλης σκακιέρας
με μαύρες νύχτες και
άσπρες μέρες.
Ο Θεός κινάει τον παίχτη κι ο παίχτης τα πιόνια.
Μα άραγε ποιος θεός, πίσω από το Θεό, κινάει το νήμα
της σκόνης και του χρόνου, του χρόνου, του ονείρου και
της αγωνίας;
